جاي پايت

بر روي جاده ها

را دوست دارم

رفتنت زير باران

را دوست دارم

گريه هاي شبانه ام براي تو را دوست دارم

من خيالت زير باران

را دوست دارم

ايستادن كنار پنجره

انتظار كشيدنت

را دوست دارم

آمدنهاي گاه به گاهت به خيالم

را دوست دارم

تو در رويايي ، روياهايم

را دوست دارم

من گفتنت را دوست دارم

ماندنت را دوست دارم

رفتنت را دوست دارم

نبودنت را دوست دارم

نيامدنت را دوست دارم

من از عطرِ آهسته‌ی هوا می‌فهمم

تو بايد تازه‌گی‌ها

از اينجا گذشته باشی.

گفت‌وگویِ مخفی ماه وُ

پرده‌پوشیِ آب هم

همين را می‌گويند.

ديگر نيازی به دعای دريا نيست

گلدان‌ها را آب داده‌ام

ظرف‌ها را شسته‌ام

خانه را رُفت و رو کرده‌ام

دنيا خيلی خوب است،

بيا!

علامتِ خانه‌بودنِ من

همين پنجره‌ی رو به جنوبِ آفتاب است،

تا تو نيايی

پرده را نخواهم کشيد. 

قصـــــــــه تلـــــــــــــــــــخ وداع

ســــــــراپـــــــای دلــــــــــــــم را لــرزانـــد

يــــــــــاد او افتــــــــــــــــــــادم

کـــــــــــه بـــــه يـــــــک سـيـــب

دلـــــــش مــــی خـنــــديــــــد

و بــــــــه يــــــــــک آه بـلنــــــــــــــد

نفســــش عـــــــــــادت داشــــــــــت

روبــــــــــرو تــا تــه کــــــــوچــه

زمـيــــــــــــــــــــــــن بــــــرفـــــــــــــــــی بـــــــــــــود

خــــــــوب در يـــــادم هســــت

آسمـــــــــــــــــــــان آبـــــــــــــــــــــــــی بـــــــــــــــود

بـاد سـردی به تمــــاشا می شـد

بــــرگ زردی رقصيـــدن گــرفـــت

او از آن کـــــوچــــه گــــذشــــت

دل مـــــــــن بـــــــــاز گــــــــرفـــــــت

یک برگ دیگر از تقـــویـــم عمــــــرمــ  را پاره می کنم

امــــروز هم گذشت

با مرور خـــــــــــاطــــــــرات دیروز

با غــــــم نبـــــــودنت

..

و سکـــوتی سنگین

و من شتـــــابــــــان در پی زمان بی هدف

فقط میـــــــــرومــ

..

فقط میــــدومــ

یاسها هم مثل من خستــــــه انــــد از خزان و سرما

گـــرمــی مهـــر تو را میخواهند

غنچه های باغ هم دیگر بهــــــــــــانــه میگیرند

میان کوچه های تاریک غربت و تنهـــــــــــایــی

صدای قدمهایت را می شنوم اما تــــــــو نیستــــی

فقط صــدایـــی مبهـــــم

و مـــن بــــــاز فـــــــــــــرو میـــــریـــــزمــ

شبـــی غمگیـــن شبــی بـارانــی و ســـــرد

مــــرا در غـربـــت فــردا رهــا کـــرد

دلــــم در حســـرت دیـدار او مــانـد.

مــرا چشــم انتظـار کوچــه ها کــرد

بـه مـن می گفت تنهایی غریب است.

ببین با غربتش با من چه ها کرد

تمام هستیم بودو ندانست که

در قلبم چه آشوبی به پا کرد

و او هرگز شکستم را نفهمید

اگرچه تا ته دنیا صدا کرد!